آرتروز مفصلی شایعترین بیماری مزمنِ درگیر کننده مفاصل بدن است؛ یک بیماریِ موضعی پیشرونده و فرساینده که اغلب افراد مُسن را درگیر می کند، هر چند می تواند در همه سنین در افراد بالغ رخ دهد. مفصل جایی است که دو استخوان به هم می رسد و غضروف مفصلی بافت پوششیِ محافظی است که انتهای استخوان ها را می پوشاند. در آرتروز مفصلی، غضروف مفصلی در اثر علل متفاوتی دچار فرسایش شده و شکسته می شود. این امر سببِ کاهش فضای مفصلی، تماس و سایش استخوان های داخل مفصلی رویِ هم و بروز علائم بیماری می گردد.
بیشترین مفاصلی که در آرتروز مفصلی می تواند درگیر شود، شامل مفاصل انگشتان دست و پا، مچ دست، لگن، زانو، شانه و مفاصل بین مهره ای است.
آرتروز مفصلی با فاکتورهای خطر متعددی نظیر اضافه وزن و/یا چاقی، سابقۀ آسیب یا عمل جراحی مفصلی، استعداد ژنتیکی، افزایش سن، جنس مونث، وضعیت بدنی نامناسب، برخی مشاغل و وجود برخی بیماری های همراه(مثل دیابت و سایر انواع آرتریت) ارتباط دارد. در حدود 66 % از افراد مبتلا به آرتروز مفصلی، در زمان شروع بیماری از اضافه وزن یا چاقی رنج می برند. به دلیل پیری افزایندۀ جمعیتی و روند رو به رشد همه گیری چاقی، انتظار می رود در سالیان آینده، موارد آرتروز تشخیص داده شده توسط پزشکان رو به افزایش باشد.
علائم بیماری وابسته به شدت و قِدمت بیماری متفاوت است و شامل درد مفصلی، خشکی مفصلی، از دست دادن انعطاف پذیری و کاهش دامنۀ حرکتیِ مفصل، درد یا ناراحتی هنگام فشار دادن انگشتان روی نواحی آسیب دیده، تورم و التهاب مفصلی، صدای ترق و تُروق/یا رنده کردن و/یا کلیک هنگام حرکت دادن مفصل و پیدایش برجستگی ها یا توده های اضافی استخوانی(معمولاً بدون درد) است.هر چند معمولاً برای بررسی وضعیت مفصلی عکس رادیولوژی گرفته می شود، اما ارتباط بین تغییرات دیده شده در رادیوگرافی و علائم بالینیِ فرد مشخص نیست، و در اغلب موارد تشخیص بر پایۀ مجموعه ای از علائم و معاینات بالینی، یافته های رادیولوژیک و آزمایشگاهی است.
@dramir.md
